Poradnia Psychologiczno Pedagogiczna
w Strzyżowie

• Strona główna
• ››
• Trudny czas dojrzewania młodzieży

„Trudny czas dojrzewania młodzieży”

Rodzina jest podłożem, na którym rozwija się człowiek. Powinna być miejscem, w którym znajdujemy miłość, zrozumienie, wsparcie, nawet wtedy, kiedy wszystko inne zawiedzie. Tymczasem wielu z nas tak intensywnie angażuje się w swoją pracę zawodową lub  zewnętrzne aktywności, że zapomina o tym co jest najważniejsze w życiu. Budzimy się, gdy zaczynają się problemy w trudnym czasie dojrzewania dzieci.

Aby pomyślnie przejść przez wszelkie przygody wieku dorastania, młodzi potrzebują akceptacji i pozytywnych wzorców. Uczą się poprzez bezpośrednie naśladowanie zachowania rodziców. W końcu dziecko jest lustrem domu! Od urodzenia kopiuje od nas, dorosłych wszystkie wzorce zachowań-  te dobre i te złe! Jak na ironię losu rodzice dziwią się, dlaczego dzieci są leniwe, pyskate, agresywne. Często krnąbrnym latoroślom poświęca się mało czasu, raczej się na nie krzyczy albo bije.

Z domowej szkoły młodzi ludzie przenoszą poznane wzorce do szkoły. Tam radzą sobie tak, jak potrafią. A gdy już wszystkie groźby i prośby nie zdają egzaminu, rodzice przywożą zbuntowanego nastolatka do psychologa. Oczekują, by go zmienić jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, najlepiej już na pierwszej wizycie. Jednak wszystko wymaga czasu.

Nie ma jednej recepty na wychowanie młodego człowieka. Rozwiązanie problemu przyjdzie wtedy, kiedy cała rodzina zaangażuje się do pracy, gdy wszyscy wykażą chęci do zmiany samych siebie, swoich nawyków, reakcji. Dzieci są naszymi najlepszymi nauczycielami. Uczą nas pokory i cierpliwości. Rodzice zaś to niezastąpieni architekci poczucia wartości u dzieci oraz ich nastawienia do świata.

Nastolatek powinien słyszeć i czuć, że jest kimś wyjątkowym, niepowtarzalnym, kochanym, bez względu na wszystko. Lecz nie tylko słowa są ważne, ale i nasze pozytywne spojrzenia, gesty, dobra atmosfera w domu. Od tego będzie zależało, czy dziecko będzie chciało podtrzymywać kontakt z rodzicami, czy będzie raczej dążyć do izolacji.

W tym odmiennym okresie relacja rodzic-nastolatek powinna stać się partnerska, nie opierać się na posłuszeństwie-jak w dzieciństwie. Konieczne jest jednak stawianie wyraźnych granic i konsekwentne ich przestrzeganie w duchu zrozumienia. Gdy rodzic postępuje chaotycznie, dziecko traci grunt pod nogami i czuje się zagubione. Fundamentem jego bezpieczeństwa i dobrego zachowania są jasne zasady i obowiązki. Młodzi potrzebują także przestrzeni dla swoich zmiennych nastrojów, irracjonalnych pomysłów, niekiedy dziwacznego zachowania, nowego słownictwa.

Drogi rodzicu!

Ufaj swojemu dziecku, ale też kontroluj.

Stawiaj wymagania i pozwalaj na popełnianie błędów.

Dbaj o siebie, bądź najlepszym przykładem.

Akceptuj i kochaj bezwarunkowo!

Owocem Twojej pracy będzie szczęście Twojego dziecka.

Psycholog Jagienka Romaniak-Strzępek